နားၾကပ္ထဲမွ ငုိးရွဳိက္သံမ်ား

အလုပ္သင္ဆရာ၀န္ကေလးေဒါက္တာျငိမ္းခ်မ္းသည္ မ်က္ေမွာင္ကုိၾကဳတ္၍ ေခါင္းကုိငုံ႕ကာ နားၾကပ္ထဲမွ အသံကေလးတစ္သံကုိ ၾကာရလိမ္႕ႏုိးျဖင္႕ ေသခ်ာအာရုံစုိက္၍ နာေထာင္ေနမိသည္ ၊  ႏွလုံးခုန္သံကေလးတစ္ခ်က္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ၊ အသက္ရွဳသံေလးသဲ႕သဲ႕ပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ႕ ၊ သူေမွ်ာ္လင္႕ၾကီးစြာ ျဖစ္မိေသာ ထုိအသံတုိ႕အစား ငုိရွဳိက္သံ သဲ႕သဲ႕ကုိ ၾကာမိသလုိလုိ ထင္မင္သည္ ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလုံးတိတ္ဆိတ္ ျငိမ္သက္ေနခ်ိန္တြင္ ထုိအသံသည္ သူ႕အတြက္ေတာ႕ေၾကာက္မက္ဖြယ္ က်ယ္ေလာင္လြန္လွသလုိပင္  ကေလး၏ အေမသည္ စတင္၍ ငုိက္ရွဳိက္ေနျပီေလ ။

သူ၏ရင္ဘတ္တဒိတ္ဒိတ္ လွဳပ္ခုန္ေနသည္ ၊ သူ႕ပတ္၀န္းက်င္မွ မ်က္လုံးေပါင္းမ်ားစြာသည္ သူ႕အား ေမွ်ာ္လင္႕ၾကီးစြာ ေငးစုိက္ၾကည္႕ေနၾကသည္ကုိ သူမၾကည္႕ပါဘဲႏွင္႕သိေနသည္ ၊ သူဘာလုပ္ရမည္နည္း ၊ ေမွ်ာ္လင္႕ခ်က္ ကင္းမဲ႕စြာျဖင္႕နားၾကပ္ကုိ ကေလး၏ ရင္ဘတ္ေပၚမွ ခြာလုိက္ေသာ သူ႕လက္အစုံသည္ ေႏွးေကြးလြန္းလွ၏ ။

သူိ႕မ်က္ႏွာကုိ အသာေမာ႕လုိက္သည္ နဖူးေပၚမွာ ေခြးတစ္စက္သည္ ကေလးငယ္၏ ျငိမ္သက္ေနျပီးျဖစ္ေသာ လက္ဖမုိးေလးေပၚသုိ႕ေတက္ခနဲ႕က်သြားေလသည္ ၊သူ႕အား ၀ုိင္း၍ စူးစုိက္၍ ၾကည္႕ေနေသာ မ်က္လုံးမ်ားကုိ သူ မျမင္ရဲသလုိျဖစ္ေနသည္ စကားတစ္ခန္းေတာ႕ေျပာမွ ျဖစ္မယ္ဟု ေတြးမိသည္ ။ သုိ႕ေသာ္ သူ၏ ႏုတ္သည္ ခဲဆြဲထားသကဲ႕သုိ႕ေလးလံလြန္းလွေခ်၏ ကေလးအေမသည္ သူ႕လက္ေမာင္းအားဘာလုပ္လုိ႕လုပ္မိမွန္မသိသည္ အမူအရာျဖင္႕ကုိင္လွဳပ္လုိက္ေလသည္ ။

“ဆရာေျပာစမ္းပါ ၊ သားကေလးအသက္မရွ႕ဘူးမဟုတ္လားဟင္ “

သူတုိ႕အားကုိခ်စ္ခင္သည္႕ဆရာ၀န္ကေလး၏ မ်က္လုံးအစုံတြင္ရစ္၀ဲေနေသာ္မ်က္ရည္စတုိ႕ကုိ သူတုိ႕ျမင္သြားၾကျပီး ။ စကားတစ္ခြန္းမွ် မေျပာရပါဘဲႏွင္႕အေျဖမွန္ကုိ အားလုံးသိသြားၾကေလသည္ ။

တိတ္ဆိတ္လြန္းမက တိတ္ဆိတ္လ်ေသာ တဒဂၤသည္ တစ္ခဏအတြင္းမွာပင္ စီခနဲ႕ ဆူညံသြားေလ၏ ။ ကေလးအေမသည္ ယခုေတာ႕ ရုွုိဳက္ၾကီးတငင္ ငုိေၾကြးေနေလသည္ ။

"ဆရာရယ္ မကယ္ႏုိင္ေတာ႕ဘူးလား ကၽြန္မသားကေလးကုိ ကယ္ပါဦး"

ခ်ာတိတ္ကေလး၏ ခ်စ္စဖြယ္ မ်က္ႏွာေလးကုိ သူေငးစုိက္၍ ၾကည္႕မိသည္ မေနတုန္းကမွ သူ႕အားတီတီတာတာေျပာခဲ႕ေသာ ကေလး၏ ႏုတ္ခမ္းအစုံသည္ အခုေတာ႕လည္း မလွဳ ပ္ရွားႏုိင္ေတာ႕ျပီ ။ ထုိေနရာတြင္ သူမည္သုိ႕မွ် ဆက္၍ ေနႏုိင္စြမ္း မရွိေတာ႕ က်လာေသာ မ်က္ရည္တစ္ေပါက္ကုိ မည္သူမွ မျမင္မီ သူ ခ်ာခနဲ လွည္႕ထြက္လာမိေလသည္ ။

အၾကာၾကီးေပါင္းသင္း ဆက္ဆံေနမွသာ ျငိတြယ္တတ္သည္ မဟုတ္ ။ တစ္ခဏမွ်ေသာ အခ်ိန္ကေလးအတြင္းမွာ တင္းက်ပ္ေနေအာင္ ေႏွာင္ဖြဲ႕တတ္ေသာ သံေယာဇဥ္ ဆုိတာရွိေသးသည္ကုိ သူ မ်က္၀ါးထင္ထင္ 

ျမင္ခဲ႕ေလ၏ ။

ဆရာ၀န္မ်ား စာေပြဲတြင္ သူမ်က္ႏွာအပ္ေနမိ၏ ။ ျဖစ္ႏုိင္လွ်င္ လူေတြ အားလုံးႏွင္႕ေ၀းရာသုိ႕ေျပးထြက္လုိ႕ သြားခ်င္မသည္ ၊ႏွေျမွာ ၀မ္းနည္းမွဳကုိ သူ႕ရင္ထဲတြင္ တင္းက်ပ္ေနေအာင္ ခံစားရသည္ ။

သူ၏ နာ်က္ေနေသာ ႏွလုံးသားအတြင္းမွ ျပင္းထန္ေသာ ခံစားခ်က္တုိ႕ကုိ သူ႕ဘာသာသူ သတိျပဳမိေတာ႕ မလုံမလဲျဖစ္မိ၏ ။ ကဗ်ာသမား ။စာသမား အေတြးသမားေလးတစ္ေယာင္ႏွင္႕သည္လုိဆရာ၀န္ဘ၀သည္ အပ္မွ အပ္စပ္ပါရဲ႕လားဟု ၀မ္းပန္းတနည္းသူေတြးမိေလသည္ ။

လန္းဆန္းေနေသာ ပန္းပြင္ကကေလးမ်ား ဓစိမ္းလန္ေသာ ျမက္ခင္းကေလးမ်ား ၊ ပ်ံ၀ဲေနေသာ လိ့္ျပာကေလး ေတးဆုိေနေသာ ငွက္ကေလးမ်ားကုိ အေဖာ္ျပဳျပီးေတးေတာ ေငးေမာေနတတ္ေသာ အေတြးကမၻာေလးထဲ ေပ်ာ္ေမြ႕ေနတတ္သည္  စာသမားကေလးသည္ ယခုေတာ႕ နီရဲေသာ ေသြးစက္မ်ား ၊ ငုိးညည္း ရွဳိက္ငုိသံမ်ား မခ်ိမဆံ ခံသစားေနရေသာ ေ၀ဒနာရွင္မ်ား ၊ ကဗ်ာမဆန္ေသာ ေသျခင္းတရားတုိ႕ႏွင္႕သာ ထာ၀ရ ရင္ဆုိင္ေတြ႕ၾကဳံေနရေတာ႕မည္႕ ဆရာ၀န္ တစ္ေယာက္ျဖစ္လာခဲ႕ေလျပီ ။

ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္မွာ ခံစားတတ္ေသာ ႏွလုံးသား ရွိရေတာ႕ဘူးလား ၊၀မ္းနည္းေၾကကြဲျခင္း ၊ႏွေျမာတမ္းတျခင္း တုိ႕ကုိလည္း ေဆးရုံ၏ အျပင္တြင္ ျဖဳတ္ခြါခ်ထားႏိုင္ခဲ႕လွ်င္ေကာင္းမည္ ၊ ရင္ထဲမွ ခံစားခ်က္ေတြ ၊ ငုိညည္းရွဳိက္ငုံသံေတြကုိ မည္သူမွ် မၾကား မသိႏိုင္ေအာင္ ဖုံးကြယ္တတ္ေသာပညာကုိ ရဖုိ႕သူ႕တြင္ အေလ႕အက်င္႕မ်ားစြာလုိေပဦးမည္ ။

အလုပ္သင္ဆရာ၀န္ကေလး ေဒါက္တာျငိမ္းခ်မ္းသည္ သူ႕ရာသက္ပန္ ေလွ်ာက္လွမ္းသြားရေတာ႕မည္ ႕ဆရာ၀န္ ဘ၀ကုိ ရင္ေမာစြာ ေငးေမွ်ာေၾကည္႕မိရင္းက သက္ျပင္းရွည္ၾကီးတစ္ခု ခ်မိလုိက္ေလသည္ ။

လြန္ခဲ႕တဲ႕သုံးရက္က ဒီေဆးရုံကုိ ခ်ာတိတ္ကေလး ေရာက္လာခ႕တာပဲ ၊ အဲဒီတုန္းက သူ႕ရဲ႕ ဂ်ဴတီညေလ ။ မုိးေတြ တေျဖာက္ေျဖာက္ ေစြေနတဲ႕ညခ်မ္းမွာ ခ်ာတိတ္နဲ႕စေတြ႕ခဲ႕တာ ၊ အဲဒီတုန္းက မင္းဖ်ားေနတယ္ ။ဖ်ားေနရာကမင္း အန္ခ်လုိက္တယ္ ။ မင္းသာ အခုဆက္ျပီး အသက္ရွင္ေနေသးရင္ ေကာ္ဖီဆုိတာၾကီးကုိ မင္းမုန္းမိမွာပဲလုိ႕ ထင္တယ္ ၊ ဘာေၾကာင္႕လဲဆုိေတာ႕  အဲဒီတုန္းက မင္းအန္ခဲ႕တဲ႕ အရည္ေတြဲ အေရာင္ဟာ “ေကာ္ဖီေရာင္ “ ေတြ မဟုတ္လား ။

ကုိယ္စမ္းသပ္ရတဲ႕ လူနာကေလးကုိ ရင္းႏွီးသြားေအာင္ မိတ္ဆက္ရတာ ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ရဲ႕ တာ၀န္၀တၱရားေလ ၊

ေဟ႕ သားသား ဦးဦးကုိ ေျပာပါဦးကြ ။ မင္းနာမည္ ဘယ္လုိခေၚလဲ ၊ ဘယ္ႏွတန္းေရာက္ျပီလဲ ။

သားသားနာမည္က ေမာင္ျငိမ္းခ်မ္းပါ ၊ သားအခုသုံးတန္းေရာက္ပါျပီ ။ ေဒါက္တာျငိမ္းခ်မ္း ရင္ထဲဒိတ္ခနဲျဖစ္သြားသည္ ။

ဟာ သားသားနဲ႕ ဦးနဲနာမည္ တူပဲကြ ၊ ဦးဦး နာမည္လည္း ျငိမ္းခ်မ္း ၊ ကုိင္းေတြ႕ရတာ ၀မ္းသာလုိက္တာ သားသာားရာ ။

ျငိမ္းခ်မ္း ႏွစ္ဦး၏  ႏုတ္ဆက္ပြဲ အခမ္းအနားကုိ ကေလး၏ အေဖႏွင္႕အေမ သည္ ျပဳံး၍ ၾကည္႕ေနခဲ႕ေလသည္ ။ ကေလးအေမက ဆရာ ကၽြန္မတုိ႕မွာ ဒီသားေလး တစ္ေယာက္တည္း ေမြးတုန္းကလည္း ခက္ခက္ခဲခဲ ညွပ္ဆြဲျပီး ေမြးထားရတာဆုိေတာ႕ မိသားစု တစ္ခုလုံးရဲ႕ အခ်စ္ေတာ္ကေလး ျဖစ္ေနတာေပါ႕ဆရာ ။

ဟုတ္လား သားသား ၾကီးလာရင္ ဘာလုပ္မလဲကြ ။

ရင္းႏွီးခင္မင္စြၾ ေမးလုိက္မိသည္ ။  သားရဲ႕အေျဖက္ သိပ္ကုိ သြက္လက္ျပတ္သားတာပဲ ။

“ ဦးဦးလုိပဲ ဆရာ၀န္ၾကီး လုပ္မယ္ “

 “   ေအာင္မေလး ၊ ဆရာရယ္ ။ အိမ္မွာ သူ႕ကစားရင္ ဆရာ၀န္လုပ္တမ္းခ်ည္းပဲ ၊ တစ္ခါကကၽြန္မအိပ္ေပ်ာ္ေနတုန္း တင္ပါးကုိ အပ္နဲ႕လာထုိးလုိ႕လန္႕ေအာ္ရျပီးျပီေလ “

သားေမေမရဲ႕ စကားသံက မင္းအတြက္ ဂုဏ္ယူ အားရတဲ႕ တစ္ဦးတည္ေသာ သားကေလးအေပၚခ်စ္လြန္းတဲ႕ မိခင္ေလသံ ပီသပါေပတယ္ ။

 ဆရာ၀န္ကေလးျငိမ္းခ်မ္းနဲ႕ လူနာကေလးျငိမ္းခ်မ္းတုိ႕ အဲဒီတုန္းကတည္းက စျပီ ခင္မင္ရင္ႏွီးသြားၾကတာပါပဲေလ ၊ ျငိမ္းခ်မ္းကေလးက သူ႕လက္ကုိ ျမဲျမဲၾကီး ဆုပ္ကုိင္ထားတယ္ ၊ ဒီလက္ကေလးေသးေသးထဲက သံေယာဇဥ္ေတြ သူ႕ဆီကုိ စီး၀င္လာခဲ႕သည္လာ ၊သူမေတြးခ်င္ေတာ႕ျပီ ။

တျခား ကေလးေတြနဲ႕မတူတဲ႕ ပုံစံကေလးကုိ မင္းဆီမွာ ေတ႕ရတယ္ ။ မ်ားေသာအားျဖင္႕ကေလးေတြဟာ ဆရာ၀န္နဲ႕ ရင္ဆု္ငေတြဲပီး စမ္းသပ္ခံရျပီဆုိရင္ သိပ္ျပီး ေၾကာက္ၾကတာပဲ ။ ဆရာ၀န္ ျမင္ရင္ သရဲသဘက္ျမင္ရသလုိပဲ ။  ဆရာ၀န္ကုိ ျမင္လုိ႕မငုိတဲ႕ ကေလးဆုိတာ ရွားမွရွား ။  မငုိဘူး ဆုိင္ရင္ေတာင္မ်က္လုံးေလးကလယ္ကလယ္နဲ႕ေၾကာက္လန္႕တဲ႕ အရိပ္အေရာင္ေတာ႕ျမင္ရစျမဲ ။

မင္းရဲ႕ မ်က္လုံးေလးေတြက်ေတာ႕အဲသလုိမဟုတ္ဘူး ၊ အေရာင္ေတာက္ျပီး၀င္းလက္ေနတယ္။

ဆရာ၀န္ေကေလးျငိမ္းခ်မ္းကုိ ၾကည္႕ေနတဲ႕မ်က္လုံးထဲမွာ ေၾကာကရြ႕ံမွဳ႕အစား ခင္မင္မွဳ ၊ အားက်ႏွစ္လုိမွဳ႕ေတြျမင္ေနရတယ္ ။  မင္းရဲ႕ အမူအရာ ေတြကလည္း ထူးျခား ၊ ဒါေၾကာင္႕ တျခားကေလးေတြလူနာေတြအမ်ားၾကီးနဲ႕မတူတဲ႕သားသားကုိ ဦးဦးထူးထူးျခားျခားခင္မိတာ ဦးဦးအျပစ္လား သားသားေရ ။တကယ္တမ္းက်ေတာ႕ အဲသလုိ မခင္မိခဲ႕ရင္ ေကာင္းမွာ ။

‘ သားေရ မင္း ဦးဦးလုိ ဆရာ၀န္လုပ္မယ္ဆုိ  ‘

၀မ္းနည္းျခင္း ၊၀မ္းသာျခင္း ဟူေသာ ခံစားခ်က္တုိ႕သည္ ဆရာ၀န္တစ္ဦးတြင္ မရွိသင္႕ျပီးလား ။

ေသျခင္းတရား ၊ နာျခင္းတရားကုိ တည္ျငိမ္စြာ ရင္႕က်က္စြာ ရင္ဆုိင္ႏုိင္ရမည္ေလ ။ မင္းဆရာ၀န္မဟုတ္ဘူးလားဟု သူိ႕ကုိယ္သူ ျပန္၍ ေမးမိသည္ ။

ကဗ်ာသမား ၊ စာသမား ။ အေတြးသမားကေလးတစ္ေယာက္သည္ တစ္ခ်ိန္တည္းတြင္ ဆရာ၀န္တစ္ဦးပါ ျဖစ္ေနခဲ႕သည္ပဲ ။ ဒါေပမယ္႕ ဆရာ၀န္ဆုိသည္မွာလည္း ခံစားတတ္သည္႕ လူသားတစ္ဦးပဲမဟုတ္ဘူးလား ။ အလုပ္သင္ ဆရာ၀န္ကေလးတစ္ေယာက္၏ ႏုနယ္ေသာ ႏွလုံးသားတြင္ ဒဏ္ရာ ရခဲ႕ျပီ ။ ဒီလုိ ဒဏ္ရာေတြဆက္ကာဆက္ကာ ရျပီးေနာက္ ခါးသီးတဲ႕အေတြ႕အၾကဳံမ်ားစြာ ရင္းႏွီးျပီးတဲ႕အခါ တည္ျငိမ္ရင္႕က်က္ေသာ ဆရာ၀န္ၾကီးတစ္ေယာက္ သူျဖစ္လာပါလိမ္႕မည္ ။

 သုိ႕ေသာ္ အခုေတာ႕ ၊ အခုအခ်ိန္တြင္ေတာ႕…..၊ နာၾကပ္ကုိ သူ႕လက္မွာ တင္းတင္းေလးဆုပ္ထားလုိက္သည္၊ နာၾကပ္ကေလးကုိ ၾကည္႕ရင္းသားသားရဲ႕မ်က္လုုံးေတာက္ေတာက္ကေလးေတြကုိ သူေၾကကြဲစြာ သတိရမိ၏ ။

ဒီနားၾကပ္ကေလးနျ႕သီးဦးက မင္းရင္ဘတ္ကုိေထာက္ျပီး နားေထာင္ေတာ႕မင္းကတစ္ခုျပန္ျပီး ေတာင္းဆုိတယ္ ။

‘  ဦးဦးရဲ႕ ရင္ဘတ္ကုိ သားလည္းျပန္နားေထာင္မယ္ေနာ္‘ ရယ္ရယ္ေမာေမာ္နဲ႕သားသားရဲ႕အလုိကုိ ဦးလုိက္ခဲ႕ရတယ္ ၊ မင္းတုိ႕ေမေမကေတာင္ ဦးကုိ အားနာလုိ႕ေပါ႕ ။

ဦးဦးရဲ႕ ရင္ဘတ္က ျမင္းေျပသလုိ ခုန္ေနတဲ႕ႏွလုံးခုန္သံကုိ မင္းၾကားရလုိ႕ သိပ္သေဘာက် ႏွစ္ျခိဳက္ခဲ႕တာ ဦးမေမ႕ႏုိင္ဘူး ။ျပီးေတာ႕ ေနာက္ပုိင္းသားတုိ႕အခန္းရွိရာ ဦးလာတုန္း အခန္း၀ကၾကားခဲ႕တဲ႕မင္းနဲ႕မင္းေမေမ ေျပာေနတဲ႕စကားသံကုိလည္း ဦးဦးမေမ႕ႏုိင္ ။

‘ေမေမ အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ ဟုိဦးဦးကုိင္တဲ႕နားၾကပ္မ်ိး သားသားကုိ ၀ယ္ေပးရမယ္ေနာ္ ‘ လုိ႕ဆုိးႏြဲ႕ျပီး အေမ႕ဆီက ပူဆာေနတဲ႕သားရဲ႕ အသံရယ္ ၊ မင္းေမေမရဲ႕သားေနေကာင္းျပီး အိမ္ေရာက္တာနဲ႕ အေမ ၀ယ္ေပးမယ္ေနာ္ လုိ႕ ကတိေပးခဲ႕တဲ႕အသံရယ္ ၊ ခုေတာ႕မင္း သိပ္လုိခ်င္တဲ႕ နားၾကပ္ကေလးကုိ မင္း မယူသြားေတာ႕ဘူးလာဟင္ ။

ခ်ာတိတ္မင္းရဲ႕ အသက္မဲ႕ေနတဲ႕ခႏၶာကုိယ္ေလးကုိ သူတုိ႕ယူေဆာင္သြားၾကေတာ႕မယ္ ။ မင္းေမေမက မ်က္ရည္ စက္လက္နဲ႕ ဦးကုိ ႏုတ္ဆက္ေနေလရဲ႕ ။

ဆရာ ကၽြန္မတုိ႕ျပန္ပါဦးမယ္ ။ သားကေလး ေဆးရဳံတက္ခ်ိန္မွာ အစစအရာရာ ဂရုတစုိက္ျပဳစုခဲ႕တာ ေမေမ႕ပါဘူး ဆရာ ။  မင္းကေရာ ဦးဦး သားသား ျပန္ေတာ႕မယ္ လုိ႕ႏုတ္ဆက္မသြားေတာ႕ဘူးလားကြယ္ ။

မင္းသာ အဲဒိလုိ ႏုတ္ဆက္ခဲ႕မယ္ဆုိရင္ ဦးဦးကလည္း ျပန္ေျပာလုိက္ခ်င္ပါရဲ႕ ။

‘တာ႕တာ သားသားေရ ျပန္ေတာ႕ကြယ္ ၊ ေနာက္တစ္ခါေဆးရုံကုိ လာတဲ႕အခါ ဒီလုိ လူနားကေလးတစ္ေယာက္အျဖစ္မဟုတ္ဘဲ ဆရာ၀န္ကေလးတစ္ေယာက္အျဖစ္ လာခဲ႕ေနာ္’ လုိ႕

ဦးဦးရဲ႕စကားေတြကုိ တမလြန္က မင္းၾကာႏုိင္ပါေစ လုိ႕ ဆုေတာင္းလုိက္ပါရဲ႕

လူနာကေလး ေမာင္းျငိမ္ခ်မ္း၏ မွတ္တမ္းစာရြက္မ်ားသည္ စာပြဲေပၚတြင္ ျပန္ၾကဲေနေလ၏ ၊ စာရြက္ေပၚတြင္ သူေရးထားခဲ႕ေသာ ေရာဂါအမည္ကုိ သူမုန္းတီစြာ ၾကည္႕မိေလသည္ စာလုံးေလးသုံးလုံးတည္းပါပဲ အဲဒါကေတာ႕ ‘DHF ‘‘Dengue Hemorrhagic fever တဲ႕ေလ ။  ေသြးလြန္တုပ္ေကြး ဟု နာမည္ၾကီးလွေသာ ေရာဂါဆုိးၾကီးကုိ သူမုန္တီးနာၾကည္သည္ ။

ေက်ာင္းတုန္းက သူတုိ႕၏ ဆရာမၾကီး ပါေမာကၡ ေဒၚသိန္းသိိန္းျမင္႕၏ စကားသံကုိ သူၾကားေယာင္မိသည္ ။

ဒီ DHF ေရာဂါမွာ  တျခားေရာဂါေတြနဲ႕မတူတဲ႕ ထူးျခားခ်က္ရွိတယ္ ။ ဒီေရာဂါဟာ သိပ္ခ်စ္စရာေကာင္းျပီးတိတိတာတာ ေျပာဆုိတတ္တဲ႕ကေလးတစ္ေယာက္ကုိ ေဆာ႕ကစားေနရာက ရုတ္တရက္ ဖ်ားျပီး ရက္အနညး္ငယ္အတြင္းမွာပဲ ျဗဳန္းခနဲ ေသဆုံးသြားေစတတ္တယ္ ၊ မင္းတုိ႕ စဥ္းစားၾကည္႕စမ္း အဲဒီအခါက် ကေလး ကေလးရဲ႕ မိဘေတြေရာ ဆရာ၀န္ ဆရာမေတြပါ မက်န္ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ႏွေျမာတသျပီး ယူက်ဳံးမရ ျဖစ္လုိက္မလဲ ဆုိတာေလ ။

သူ႕စိတ္ထဲတြင္ အလွပဆု့ၚ ၊အစိမ္းလန္းဆုံးဆုိတဲ႕ ဖူးသစ္စအရြယ္က ကေလးငယ္မ်ားကုိ လူ႕ဘ၀သစ္ပင္ထက္မွ ရက္စြက္စြာ ေၾကြလြင္႕သြားေအာင္ ေစာစီးစြာ ေျခြပစ္ေသာ ရွင္ေသမင္းကုိ နာၾကည္းရမည္လား ။လွပခ်စ္စဖြယ္ ကေလးငယ္မ်ားကုိ ေရြး၍ ရက္ရက္စက္စစက္ ဇီ၀ိန္ေျခြပစ္တတ္ေသာ DHF ဟူသည္ ေရာဂါဆုိးကုိ အျပစ္ဆုိရမည္လားမသိေတာ႕ျပီ ။

မ်က္စိႏွင္႕မျမင္ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ေသးငယ္ေသာ ေသြးလြန္တုပ္ေကြးျဖစ္ေစသည္႕ ဗုိင္းရပ္စ္ပုိးကေလးမ်ားသည္ တ၀ီ၀ီႏွင္႕ ပ်ံေနေသာ ျခင္က်ားေကာင္ကေလးမ်ားမွတစ္ဆင္႕ ကေလးငယ္တုိ႕၏ ေသြးထဲေရာက္သြား၏ ၊ ေျပးလႊာေဆာ႕ကစားေနရာမွ ရုတ္တရက္ အဖ်ားေသြး၀င္လာေစ၏ ။

ထုိေသးငယ္ေသာ ဗုိင္းရပ္စ္ပုိးမ်ား၏ အစြမ္းသည္ အံၾသဖြယ္ပင္ ။

 ကံဆုိးသူ ကေလးငယ္မ်ားတြင္ ဖ်ားျပီး သုံးေလးရက္အတြင္း၌ ေသြးလန္႕ေသာလကၡဏာမ်ားေပၚေပါက္လာတတ္၏ ။ ေသြးလြန္တုပ္ေကြးလုိ႕ ဒါေၾကာင္႕ေခၚတာပဲ ။   ထုိအခ်ိန္တြင္ ကေလးမိဘေတြ ေျခမကုိင္မိလက္မကုိင္မိ စုိးရိပ္ပူပန္ၾကရေတာ႕၏ ။ဗုိင္းရပ္စ္ပုိးေလးမ်ား၏ ဖ်က္စီးးမွဳေၾကာင္႕ ေသးယုေသာ လကၡဏာမ်ားေပၚလာတတ္၏ ။

အစာအိမ္တြင္ ၊ အူထဲတြင္ ေသးယုိုပီဆုိလွ်င္ ေကာ္ဖီေရာင္ အရည္ေတြ အန္မည္ ။ ကတၱရာေစးကဲ႕သုိ႕ -မ္းမည္းမည္းမ်ားသြားမည္ ။ အခ်ဳိ႕ႏွေခါင္းထဲမွ ေသြးယုိတတ္၏ ။ အခ်ိဳ႕တြင္ အေရးျပားေပၚမွာ ေသြးျခည္ဥသကဲ႕သုိ႕ အနီစက္ကေလးမ်ားေပၚလာတတ္သည္ ။ ထုိအခ်ိန္မ်ဳိးတြင္ ကေလး၏ ေသြးဖိအားက်သြားျပီး ေျခဖာ်းလက္ဖ်ားေအးစက္လာတတ္သည္ ။ကေလးသည္ လန္းဆန္းမွဳမရွိေတာ႕ဘဲ မွိန္းေနေတာ႕မည္ ။တစ္ခါတစ္ရံ ကေယာက္ကတမ္းျဖစ္တတ္သည္ ၊ရုတ္တရက္ သတိလစ္ေမ႕ေျမာသြားတတ္သည္ ။

ေဒါက္တာျငိမ္ခ်မ္းသည္ သားသားသူတုိ႕ေဆးရုံသုိ႕ေရာက္လာပုံကုိ ျပန္ျမင္ေယာင္မိေလသည္ ။

သားသားေရ မင္းေကာဖီေရာင္ေတြ အန္ျပီး ဦးဦးဆုိ႕ဆီေရာက္ခဲ႕တာ သားရဲ႕ကံၾကမၼာက ဆုိးရြားခဲ႕တယ္ေနာ္ ၊ ဦးဦး ကေလတာ႕ ကုသုိလ္ကံၾကမၼာ ဆုိတာကုိ မယုံခ်င္ပါဘူး ။ ဒါေပမဲ႕ သား စဥ္းစာၾကည္႕ေလ ၊ ဦးဦးတုိ႕ ဒီေရာဂါကုိ ကုသၾကတဲ႕အခါ ဒီေရာဂါျဖစ္ေအာင္ လုပ္တဲ႕တရားခံ ဗုိင္းရပ္စ္ ပုိးေကာင္ေတြကုိ ေသေအာင္ သတ္ႏုိင္တဲ႕ေဆး မရွိေသးဘူး ။  အဲဒီေတာ႕ ဦးဦးတုိ႕က သူတုိ႕ဒုကၡေပးလုိ႕ ခႏၶာကုိယ္ ေသြးေၾကာေတြထဲက ထြက္ကုန္တဲ႕ ေသြးရည္ၾကည္ေတြ ေသြးေတြအစား ကေလးရဲ႕ အေျခအေနကုိ ေသခ်ာေစာင္႕ၾကည္႕ျပီး လုိအိပ္သလုိ ဓာတ္ဆားရည္ ၊ ေသြးရည္ၾကည္ ၊ ေသြးေဆြကုိ အခ်ိန္ကုိက္ အစားထုိးထည္႕သြင္းေပးရတယ္ ။ဒီလုိ သြယ္၀ုိက္ျပီး ကုသၾကရတာ ဆုိေတာ႕ ၀င္သြားတဲ႕ ဗုိင္းရပ္စ္ပုိးေတြရဲ အင္းအားၾကီးမားမွဳ႕ပမာဏရယ္ ဦးဦးတုိ႕ရဲ႕ ကုသမွဳရယ္ သားတုိ႕ရဲ႕ ကုသုိလ္ ကံၾကမၼာရယ္ဟာ အားျပိဳင္ လြန္ဆြဲၾကေတာ႕တာေပါ႕ ။

 ဦးဦးတုိ႕ ဆရာ၀န္ေတြ သားတုိ႕ေတြ အင္အားမေလ်ာ႕သြားေအာင္ အင္းအားျဖည္႕ ကူညီဖုိ႕ပဲ တတ္ႏုိင္တာ ၊ ရန္သူ ဗုိင္းရပ္စ္ပုိးေတြကုိ တုိက္ခုိက္ဖုိ႕ လက္နက္မရွိဘူးကြယ္ ။ ေဆးရုံေရာက္စက သားအေျခအေနက မဆုိးပါဘူး ၊ သားကုိ မ်က္ျခည္မျပတ္ေစာင္႕ၾကည္႕ဖုိ႕ ဦးတုိ႕နဲ႕ အနီးဆုံးမွာ ေနရာခ်ထားေပးခဲ႕တယ္ ။

တာ၀န္အရေရာ ခ်စ္ခင္မွဳ သံေယာဇဥ္ အရေရာ သားဆီ ဦးဦ ခဏခဲဏေရာက္လာတတ္တယ္ ။ ပထမရက္ ၊ ဒုတိယရက္ ဦးနဲ႕သားနဲ႕ပုိျပီး ခင္မင္လာၾကတယ္ ။ မင္းက သိပ္စကားတတ္ျပီ တီတီတာတာ ေျပာတတ္တာပဲ ။

 သားသားအတန္းထဲမွာ  အျမဲပထမရတယ္ ။  ဦးဦး ငယ္ငယ္တုန္းကေရာ သားလုိ ပထမရလားဟင္

ရတာေပါ႕ သားရယ္ ၊ ဦးဦးက အျမဲတမ္း အတန္းထဲမွာ ပထမ သားလုိပဲ ။

ဒါဆုိ ဦးလုိပဲ သားလည္းၾကီးရင္ ဆရာ၀န္ျဖစ္မွာေပါ႕ေနာ္ ။

သိပ္ေသခ်ာတာေပါ႕ သားသားရယ္ စာၾကိဳးစားေနာ္

အခုေနမေကာင္းလုိ႕ေက်ာင္းစာေတြ ေနာက္က်ကုန္တာ႕မွာပဲ ဦးဦးရယ္ ၊ သားေဆးရုံက ဆင္းရင္ ဦးဦး သားဆီလာလည္ရမယ္ေနာ္ ။

ေသခ်ာေပါက္ လာလည္မွာေပါ႕ သားသားရယ္ ။

သံေယာဇဥ္ဆုိတာ တမင္ ဖန္တီးယူလုိ႕ရသည္မဟုတ္ ၊တုိက္ဆုိင္သြားသည္႕အခါ ၾကိဳးမွ်င္ကေလးေတြခ်င္း ျငိတြယ္ျပီး ခုိင္ျမဲသြားတတ္သည္လားမသိ ၊ မင္းေလးကုိၾကည္႕ေတာ႕ ဦးရဲ႕ ငယ္ဘ၀ကုိ ျပန္ျမင္ေယာင္မိေစတယ္ ။ ဦးငယ္ငယ္က သားလုိေဆးထုိးအပ္ေတြ ၊ နာၾကပ္ေတြ ၀ါသနာ မပါဘူး ၊ ဦးဦးက ငယ္ငယ္ကတည္းက စာအုပ္ေလးတစ္အုပ္ကုိ ေခ်ာင္ထဲမွာ ကုပ္ကုပ္ေလး ဖတ္ျပီး ေငးေမာ ေတြးေတာေနတတ္တဲ႕၀ါသနာရွိတာ ၊ ဒါေပမယ္႕ အခုေတာ႕ ဦးဦးဟာ နားၾကပ္ကုိ ကုိင္ျပီး ငုိင္ေနမိျပီ ၊ လူနာေတြ လူေသေတြ ေသြးစက္ေတြ ၊ငုိးညည္း ရွဳိက္ငုိသံေတြ ၾကားမွာ လွဳပ္ရွားရင္းနဲ႕ ေတြးေတာ ေငးေမာေနတတ္တဲ႕ ဦးဦးဟာ ဆရာ၀န္တစ္ေယယာက္မွ ပီသပါေလစ ၊ မင္းလုိ ငယ္စဥ္ေလးကတည္းက နာၾကပ္နဲ႕ ေဆးထုိးအပ္ကုိစိတ္၀င္စားသူကေလးဟာ ၾကီးလာရင္ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ထူးခၽြန္ ထက္ျမတ္တဲ႕ ဆရာ၀န္ေကာင္း တစ္ေယာက္ျဖစ္လာလိမ္႕မလဲ ၊ ဦးဦး ႏွေျမာတသမိပါရဲ႕ ။

 ဒါေပမယ္႕ ကံၾကမၼာဆုိးဟာ သားသားကုိ ဒီေလာက ၾကာၾကာ မေနႏုိင္ေအာင္ ရက္ရက္စက္စက္ ေၾကြလြင္႕သြားေစခဲ႕တယ္ ။

ဒီေန႕ဆုိ သားသား ေဆးရုံေရာတာ တတိယေန႕ ၊ ေဆးရုံကုိ ေရာက္ေရာက္ခ်င္းပဲ  သားသားဆီ ဦးဦးေရာက္ခဲ႕တယ္ ။ ခါတုိင္းလုိ ဦးဦးကုိ ရႊင္ရႊင္ပ်ပ် မႏုတ္ဆက္ႏုိင္တဲ႕သားကုိ ဦးဦး စိတ္ပူမိတယ္ ။  သား ေမေမကေတာ႕ မ်က္စိမ်က္ႏွာေတြ ပ်က္ေနျပီ ။

‘သားကေလးကုိ ကယ္ပါဦးဆရာရယ္’ညကတည္းက  သားသား ၀မ္းမည္းမည္းေတြ သြားျပီး ေျခဖ်ားလက္ဖ်ားေတြလည္း ေအးစက္လာလုိ႕ ညက ဓာတ္ဆားေတြ သြင္းထားရတယ္ ၊ ဒီေန႕မနက္ေတာ႕ေသြးေတာင္ သြင္းေနရျပီ  ။

သားေမေမကုိ အားေပး ၊ မင္းရဲ႕ လက္ထိပ္ကုိ ေသြးေဖာက္ေတာ႕ မင္းရွဳံမဲ႕ျပီး မ်က္လုံးဖြင္႕ အၾကည္႕မွာ ဦးဦးကုိေတြ႕သြားခဲ႕တယ္ ။ လွစ္ခနဲ ျပဳံးျပခဲ႕တဲ႕ သားရဲ႕ အျပဳံးကုိ ဦးေနာက္ဆုံး ေတြ႕ခဲ႕ရတာပါပဲ ။

 အလုပ္သင္ ဆရာ၀န္ေလးတစ္ေယာက္ရဲ အလုပ္ေတြကလည္း မ်ားျပားလွပါဘိ ၊ ကေလးလူနာသစ္ေလးေတြကုိ စမ္းသပ္စစ္ေဆး ၊ေဆးကုေပးရ ေဆးထုိးေပးရ  ေသြးေဖာက္ရ တစ္မနက္လုံးအလုပ္ေတြကုိ ဇယ္ဆက္သလုိ လုပ္ေနရတဲဲ႕ၾကားက သားသားဆီ စိတ္ေနရာက္ေနမိတယ္ ။ အၾကာမၾကာလည္းေျပးၾကည္႕မိတယ္ ။  သားကုိ ဦးတုိ႕ရဲ႕ ပါေမာကၡ ဆရာမၾကီးကုိယ္တုိင္ ဦးေဆာင္ျပီး အစြမ္းကုန္ ၾကိဳစားကုသေပးေနခဲ႕တယ္ ။  ဒါေပမဲ႕ ဦးဦးေျပာခဲ႕ ျပီးျပီပဲကြယ္ ။ ကံၾကမၼာဆုိတာ ဦးဦးတုိ႕ၾကိဳတင္ မခန္႕မွန္းႏိုင္ ၊ မျမင္ႏုိင္ဘူး မဟုတ္လား ။

 ဦးဦးကေတာ႕ေလ သားသား တစ္ေယာက္ ကုသုိလ္ ကံၾကမၼာ ေကာင္းပါေစလုိ႕ တိတ္တိတ္ကေလး ဆုေတာင္းေနမိေတာ႕တယ္ ။  တစ္ဦးတည္းေသာ သားလိမၼာကေလးအတြက္ သားရဲ ေဖေဖနဲ႕ေမေမ ပူပန္တုန္လွဳပ္ေနပုံဟာ ဦးျဖင္႕  ဘယ္လုိအားေပးစကား ေျပာရမယ္ေတာင္ မသိေတာ႕ဘူး ။

ေနာက္ဆုံးေတာ႕ . သားသားေရ မင္းကုိ ကံၾကမၼာ ဆုိးေတြက ေမႊေႏွာက္လုိက္သလား ၊ ဗုိင္းရပ္စ္ ပုိးေတြကပဲ အျငိဳွးတၾကီးနဲ႕  ရက္စက္လုိက္တာလား ၊ သာလုိ လွပခ်စ္စဖြယ္ ကေလးငယ္ေလးကုိ ရွင္ေသမင္ သေဘာက် နွစ္ျခိဳက္သြားျပီလား ဦးဦးမသိႏုိင္ေတာ႕ဘူး ။

သားသားေလာကၾကီးထဲက ထြက္ခြါသြားခ်ိန္ က်ေတာ႕ ဦးတုိ႕ တစ္ေတြကုိေတာင္ ႏုတ္မဆက္သြားႏုိင္ခဲ႕ေတာ႕ဘူး ။ အဲဒီတုန္းက မုိးစက္ေလးေတြကလည္း တေျဖာက္ေျဖာက္နဲ႕ က်ေနေလရဲ႕ ၊ အဲဒီတစ္ခ်ိန္တည္းမွာ ဦးဦးတုိ႕ ကေလးေဆးရုံၾကီးရဲ အျပင္ဘက္ ကုကၠိဳပင္ၾကီးေပၚက စိမ္းရြက္ႏုကေလးတစ္ရြက္ ေၾကြလြင္႕သြားခဲ႕တယ္ ။ ႏွေျမာလွပါဘိ စိမ္းရြက္ႏုေလးသားသားရယ္ ။

အလုပ္သင္ ဆရာ၀န္ကေလး ေဒါက္တာျငိမ္းခ်မ္း တစ္ေယာက္ စာပြဲေပၚက နားၾကပ္ကေလးကုိ ေငး စုိက္

ၾကည္႕ေနရင္း အေတြးနယ္ထဲတြင္ လြင္႕ေမ်ာေနမိသည္ ။ သည္နားၾကပ္ကေလးကုိ နားေထာင္တုိင္း လူနာ၏ ႏွလုံးခုန္သံ ၊ အသက္ရွဴ သံေတြကုိသာ ၾကားခ်င္လွပါသည္ ။ ခုနတုန္းကလုိ ငုိရွဳိက္သံ သံ႕သဲ႕ကေလးကုိမွ် သူ မၾကာလုိေတာ႕ျပီ ၊ သူၾကားခဲကေသာ နားၾကပ္ထဲမွ ငုိရွဳိက္သံသည္ ဒီတစ္ခါ ေနာက္ဆုံးျဖစ္ပါေစ ဟု သူ တိတ္တိတ္ကေလး ဆုေတာင္းမိေတာ႕သည္ ။

 ထုိခဏမွာပင္ သူ႕အနီးသုိ႕ ကေလးအေမတစ္ေယာက္ ေမာၾကီးပန္းၾကီးအေျပားအလႊာေရာက္ရွိလာသည္ ။

“  ဆရာ ဆရာ  ၊ ကၽြန္မ သားကေလး ၀မ္းမည္းမည္းေတြ သြားျပီး သတိလစ္သြားလုိ႕ အျမန္လာၾကည္႕ေပးပါဦး“

 သူ႕ရင္ဘတ္သည္ ဒိတ္ခနဲ ခုန္သြားသည္ ။ ရုတ္တရက္ အသက္၀င္လာသကဲ႕သုိပင္ ေဒါက္တာျငိမ္ခ်မ္းသည္ နားၾကပ္ကုိ ဆတ္ခနဲ ကုိင္ဆြဲကာ ကေလးအေမ၏ ေနာက္မွ အေျပးအလႊားလုိက္သြားေလေတာ႕သည္ ။

တာ၀န္နဲ႕ အလုပ္သည္  ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္အဖုိ႕ ႏွလုံးသားကုိပါ သင္ေပးသည္ ဟူေသာ အေတြးကုိ ေဒါက္တာျငိမ္ခ်မ္းတစ္ေယာက္ အလုပ္သင္းဆရာ၀န္ေလးအျဖစ္နဲ႕ နားၾကပ္ကေလးက ငိုးရွဳိက္ေနေသာ သံစဥ္မ်ားကုိ ခံစားရင္း…

လူသားတုိင္း ေရာဂါကင္း၍ က်န္းမားၾကပါေစ …..

 ေဒါက္တာ စုိးလြင္၏ ေဆးေလာကဇာတ္ခုံေပၚက အေတြအၾကဳံမ်ား စာအုပ္မွ ျပန္လည္ေရးသားေဖာ္ျပပါသည္ .

                                                                                     ေက်းဇူးတင္စြာျဖင္႕

                                                                                   တကၠသုိလ္မင္းနႏၵာမင္းကင္း

                                                                                     ၁၇.၁၁. ၂၀၁၅